posadzili cię rozrzutnie w dobrą stronę
byś ubarwił im trawniki i spotkania
choć wieczory coraz częściej rosą płoną
już nie grzeją ani ziębią ani ranią

otulili ci korzenie w ziemi czarnej
uzdatnianej dobrym słowem niezłą miną
i choć ciągle jeszcze starasz się nie marnieć
nie potrafisz ani rosnąć ani ginąć

kiedy czasem mały chłopiec cię przytuli
blond włosami połaskocze przedramiona
wypadają małe szyszki spod koszuli
by zamykać się na wieczność w jego dłoniach