Stoję nad umysłu studnią Pełną myśli niespokojnych Wyciągam przed siebie zamkniętą dłoń Czerpiąc garść wspomnień łagodnych Tych chwil szalonych, co dawno minęły I na dnie tej studni mocno utknęły Nabieram wody pełną garść Co z życia mojego jest ulana I przepuszczam przez palce tamten czas Spoczywam we wspomnień otchłaniach Kojąc dłonie chłodem wygasłych uniesień Stoję nad studni głębią czekając na Ciebie W każdej kropli czystej, co ucieka z dłoni Gdzie czas zamknięty po wieki, krótką chwilę gości Która stapia się z lustrem tej bezmiernej toni Widuję nas razem tak pełnych radości Na odbicie mych włosów upada czasami Zostawiając swój ślad białymi krokami W głębi mojej studni już światło nie świeci Nie zabłysną więc znowu krople moich wspomnień Tylko czasem zagubiony promień słońca wleci Prześlizgując się cicho tuż obok, koło mnie I skrzy się znów iskra nadziei kochana Że niedługo przyjedziesz, nie będziesz już sama Stoję nad umysłu studnią I składam myśli w sobie Bo czas bez Ciebie - ''wiecznością'' ''wieczność'' - to chwila przy Tobie