za oknem nieubłagane cykanie
w sąsiednim pokoju bałagan miesza się z kurzem
w nieswoje szpargały wnosząc chaos

im więcej śmieci tym mniejsze chęci
pozbycia się balastu drżenia
i wypłynięcia na wierzch bycia odważnym

spod wielkiej sterty dziecinnych zabaw
wytapiają się pluszowe misie
podpatrują sobie rany głębsze niż wór
w którym ostatkiem wiary w Mikołaja
wycudowane zostały

wyciągnięte i rozwleczone gałganią się - linieją
już żadne palce nie zgłębią ich watolinowych tajemnic
a dłonie nie wetkną w nie kukiełkowego ego
plastikowe oczy profesjonalnie uczone kochać
uczciwie szepcą:
przytul misia - miś nie zapomni
miś nie człowiek - a cierpi

skończył się sezon cykad i pluszowej opieki
gdy ręka w rękę powstawała niewidzialna budowla

lekki sen pod ochronę nie wróci
gdy ciężka dłoń chwyci za klamkę
raz postawiony mur będzie się wznosił
- nie runie
póki nie zdziczeje ostatni miś