Elegia Na rozstrzelanie Mussoliniego

A znałeś go kiedyś, gdy ciebie nie-znali?
Gdy na pierś marmury, z tych drzew marmurowych,
Co legły by złożyć, ciała w swych ciał ramy
Spadły i się krusząc, w agonii rozdarły:
Za płaszcz i w krzyż blady, my kości-okowy!

Wracajmy, ciało dnieje
Nim wiatr szczątków knieje
Rozwieje wpół
Wykopmy dół!

Pamiętasz, jak wtedy, jak gdyby planeta
Okrążał te miasta, co jak grzyby w lesie
Darmo się podnoszą, nie rwie ich poeta
lecz ich kapelusze swoim wzorkiem gniecie?

Nie dla nas lasy
Betonowe!
Nie dla nas światy
Człekokształtne!

I kule się wdarły w głębie karabinu,
Chcąc się kulistości jakby nagle wyzbyć.
I ogniem pchane w dal, w strzale: krzyk, krzyk huku
W panice uciekły doń... - Do nieba! Czyż je słyszysz?

Nie drgnie wódz.
Niebo spada
Kotwica snów
Została wiara!

Czyż w dłoni twej linie, te struny zaklęte
nie zadrżały wtedy - jak wtedy, gdy ręką
ów płomień gasiłeś i dźwięki szły piękne
lecz nie chciały wrócić dając ciszę błędną?

Czy jednak zostałeś? W kulach byłeś dłużny -
Świata nie-westchnięcia; miecz się miecza boi!
Poległy atłasy, dźwięk stłukł się pół-pusty:
Tak rwą swych rycerzy, tak płacze się w zbroi!

Nie-byłem u ciebie, w próg twój nie-w-proszony,
Chciałem sam-samemu, wejść, jak wchodzą w groby
Idealne wiersze, w dniu jak we dniu sowy...
I kształt marmurowy...
I dzień bez-wierszowy...

Jak chmura chciałem iść, i świat oblać słowem
a krople-litery w glebę wejść pragnęły
Słowa zmartwychwstały...
Lecz opadłem ciężkim, snów gnieciony tomem
Wierszy, które chciały...
śpiewać życia nutę!

Ten wiersz - to łza
to łza Benito...
jak cień zza cienia
jak łza bezwodna
łza nie-swobodna!

W końcu przeminą dni - w nich zajdą znów Słońca.
Skruszą się kamienie Twojego grobowca!
Tak, ile nie-byłeś, światu w śmierci dłużny
Bóg wciągnie anioły, za-sobą do trumny!