Widziałem Bielice

Pąk lepiężnika
pierwszą łuską
odsuwał muł

Góry Bialskie
i Złote
zrzucały białość

Z naciętej promieniami ziemi
płynęła Biała
brzoza w strzępach bystrzyzn

Pustoszało
od jaskrawości jakby
pierwszy gorąc
miał stopić zręby
ocalałych chat

Blask bazi powlekał
ciszą szum źródeł

Zobaczyłem Bielice

Jak pąk lepiężnika
pierwszą łuską
odsuwający muł

Wyrastałem
rosłem

Z wąwozu
z rezerwatu
Puszczy Śnieżnej Białki
z promieniotwórczości myśli
z gliny
znikąd

Z siebie

Obecniałem
nabierałem współrzędnych

Dorastałem
by obrócić się w chwilę

Roztoczyć miejscem

Streścić się
w zieleni

Jak pąk lepiężnika
łuskami odsuwając muł

Zobaczyłem Bielice

Ostatnią wioskę
na skraju ojczyzny

Garstkę światła z miłością
rzuconą w dół

W czerń źrenic


Bielice, 2 maja 1996 r.