zimowa łąka stoi
w konstrukcjach ciszy
samotna
przybrana w welon trwa
w zamyśleniu

zeschłe badyle niegdysiejszej chwały
wiosennej kokietki
pysznią się bezradnie
ramiona wzruszają melancholią
bez nadziei na ponowny zachwyt
świata

miły ją dawno opuścił
odszedł daleko
gdzie gwarem pulsuje niedoskonałe
w nadmiarze zdarzeń
życie

jej pozostało
cierpliwe oczekiwanie
na łopot skrzydeł
co zburzy ciszę
rozbudzi emocje