Postów: 1736 Miejscowość: Ostrołęka Data rejestracji: 20.09.13
Dodane dnia 15.10.2022 19:14
Dzięki za niezwykle ciekawe podpowiedzi. Ależ ta Jacqueline du Pré była nieprawdopodobnie genialna, nawet w tak krótkim życiu obdarowała świat niewypowiedzianym pięknem... Pozdrawiam.
Postów: 816 Miejscowość: Łódź Data rejestracji: 03.11.10
Dodane dnia 15.10.2022 15:03
Brawo BWA Łódź! Brawo Galeria Willa!
Siedem etapów życia kobiety. Wystawa malarek. Przełom w sztuce trwa.
Artystki biorą z historii malarstwa to, co akurat znalazło się pod ręką. Malują jak amatorki, które znają wyłącznie obrazki z korytarza bogatej ciotki, wdowy po ambasadorze.
Te kobiety przestały walczyć konceptualnie, one już skończyły walkę, skończyły zwycięstwem, Wielkim Wybuchem Swojego Jestem.
Postów: 703 Miejscowość: zawsze blisko Polski Data rejestracji: 30.11.21
Dodane dnia 13.09.2022 18:40
JACKIE - francuska róża w ogrodzie Albionu.
Świat muzyki klasycznej miał na przestrzeni dekad pośród wykonawców wiele gwiazd, ale zaledwie kilka tzw. supernowych.
W ten sposób można nazwać fenomenalne talenty, które zachwyciły zarówno krytykę jak i publiczność z uwagi na gigantyczną wprost skalę swojego potencjału interpretacyjnego .
Do takich zjawisk należała postać wiolonczelistki wszechczasów - Angielki o francuskich korzeniach - Jacqueline Du Prés ( 1945- 1987).
Pochodząca z rodziny muzycznej dziewczynka, (tak jak i dwoje jej rodzeństwa ) pierwsze kroki w tym kierunku stawiała pod okiem matki - pianistki.
Otrzymawszy w wieku 5- u lat swoją pierwszą maleńką wiolonczelę, w latach 1955- 1961
trafiła pod skrzydła mistrza swego życia - Williama Pleetha, do Guildhall School of Music and Drama w Londynie.
Profesjonalizm jak i niezwykła więź łącząca znakomitego wykładowcę z ponadprzeciętnie utalentowaną nastolatką, były kamieniem węgielnym położonym pod światową karierę.
Punktem zwrotnym na drodze do sławy stało się wykonanie Koncertu E.Elgara e- moll w Royal Festival Hall ( 1962) w Londynie.
Dojrzała emocja i niespotykana wcześniej ekspresja młodej wykonawczyni wzbudziły gigantyczny zachwyt.
Nagranie tego utworu, dokonane 3 lata później ( do dziś uchodzące za kultowe) przyniosło Jackie światowy rozgłos. Okrzyknięta została sensacją wiolonczelistyki, dziedziny do tej pory zdominowanej przez mężczyzn, w tym mistrzów takich jak P.Casals, M.Rostropowicz, u których Jackie zresztą przez chwilę kontynuowała edukację.
Po przejściu na judaizm i poślubieniu słynnego pianisty Daniela Barenboima Jacqueline dokonała mnóstwa nagrań jako kameralistka, zwłaszcza we współpracy z P.Zuckermannem ( w trio) i Zubinem Mehtą oraz Icchakiem Perlmanem.
Choć artyści żartowali, że są żydowską mafią świata muzycznego, tworzyli jedną z najwspanialszych konstelacji talentów jak się w historii muzyki w ogóle przydarzyła.
Będąca u szczytu sławy Jackie, z czasem zaczęła mieć coraz poważniejsze problemy ze zdrowiem.
Wahania nastrojów, stany wyczerpania i postępujący niedowład palców, (jak i trudności z utrzymaniem potrzeb fizjologicznych) potwierdziły diagnozę - wyrok. Sklerosis Multiplex.
Jackie poświęciła się od tej pory ( przez następnych parę lat)- pracy dydaktycznej, ale jej zdrowie pogarszało się drastycznie nadal, z postępującą utratą wzroku włącznie.
Małżeństwo z D.B. również nie przetrwało próby, choć jako przyjaciel pozostał artystce do końca oddany.
Jacqueline du Prés zmarła w 1987 r. w wieku zaledwie 42 lat, pozostawiając świat muzyczny w rozpaczy.
Jacqueline posiadała kilka znakomitych instrumentów do dyspozycji, ale najsłynniejszym spośród nich, była wiolonczela Stradivariusa - Davidoff.
Postów: 816 Miejscowość: Łódź Data rejestracji: 03.11.10
Dodane dnia 09.09.2022 16:32
Z całego serca polecam film Eda Harrisa "Pollock". Tak o artystach filmów nie robił nikt. Żadnej mitologizacji. Proza życia. Farba ścieka na bruku.
Natomiast Netflix proponuje zaprawdę kiepski serial dokumentalny "Pamiętnik Andy'ego Warhola". Nic nie mówi o sztuce artysty relacja z domysłów na temat jego związków. Natomiast ostatnie odcinki, nieśmiało podejmujące temat religijności Warhola, to jakby zupełnie inna bajka.
adaszewski
Edytowane przez adaszewski dnia 09.09.2022 16:33
Postów: 703 Miejscowość: zawsze blisko Polski Data rejestracji: 30.11.21
Dodane dnia 08.09.2022 15:20
Andy WARHOL (1928-1987)
Nie sposób zrozumieć fenomenu najbardziej rozpoznawalnego artysty XX w., ojca POP- ARTU - Andy WARHOLA bez wglądu w jego dzieciństwo.
Pittsburgh ( Pensylwania) pocz.XX w., to flagowy projekt przyszłości górnictwa i przemysłu stalowego.
Dzieci górniczej rodziny słowackich imigrantów o nazwisku Warhola, dorastają w pejzażu dymiących kominów hutniczych, pod opieką bardzo religijnej matki i przy stałej nieobecności ojca.
Mały wątły i chorowity Andy, często opuszczający szkołę, chłonie zamiłowania artystyczne swej matki, godzinami rysując. Dziecko - które, (z uwagi na stan zdrowia) - omija normalny kontakt z rówieśnikami,jak również pierwsze blaski i cienie dojrzewania - przyjmuje na siebie rolę obserwatora życia.
Spełnia marzenie ojca o ukończeniu College'u, na wydziale : Projektowanie Użytkowe.
Gdy w 1949 r. , z 200$ w kieszeni postanawia wyruszyć do Nowego Jorku, (gdzie podejmuje pracę grafika i ilustratora), jest oszołomiony tempem życia miasta, a także oddziaływaniem kultury kina i jego gwiazd - na życie społeczne.
Zmienia nazwisko na WARHOL.
Dwie wystawy w 1962r. z grafikami wykonanymi techniką serigrafii, pośród których m.in. są portrety M. Monroe, 100 butelek Coca - Coli i in. -przynoszą przełom w karierze.
Szczególnie portretom Marylin na złotym tle, przypisuje się wręcz ikonizację urody gwiazdy.
Warhol nobilitował styl życia przeciętnych Amerykanów, przedmioty użytkowe dnia codziennego - do rangi sztuki.
Twierdził, że amerykański egalitaryzm dokonuje się poprzez sięganie po te same produkty przez wszystkie warstwy społeczne.
Image wypracowany przez Warhola stał w opozycji do jego prostych w odbiorze prac.
Uchodził za skrytego ekscentryka, z czasem ulubieńca gwiazd homoseksualistę, jednak większość życia stroniącego od kontaktów intymnych.
Wciąż mieszkał z matką, która prowadziła jego nowojorski dom.
Stworzył znane atelier FACTORY, w którym z czasem kręcił filmy wraz ze swą muzą, bogato urodzoną Edie Sedgwick.
Relacja była toksyczna, narkotyki i libacje doprowadziły labilną psychicznie dziewczynę do destrukcji.
Warhol chciał ( w razie jej samobójstwa ) zdążyć je jeszcze sfilmować (wykazując się przy tym skrajnym cynizmem).
Porzucona, przedawkowała leki.
W tym czasie o jego portrety zabiegali już najsłynniejsi przedstawiciele świata sztuki i biznesu.
Pasjami fotografował akty homoseksualne nie uczestnicząc w nich jednak.
Ludzi traktował przedmiotowo, jak rekwizyty, pozostając chłodnym obserwatorem.
Wbrew dzisiejszym próbom doszukania się w twórczości Warhola
głębszych refleksji egzystencjalnych, on sam uważał, że jest nieskomplikowany w odbiorze jak powierzchnia jego prac(; Był to element autokreacji.
Do historii przejdzie słynne zdanie o tym, że : w przyszłości każdy będzie słynny przez 15 minut.
Postów: 703 Miejscowość: zawsze blisko Polski Data rejestracji: 30.11.21
Dodane dnia 08.09.2022 11:08
Jackson Pollock (1912r11;1956) - amerykański malarz, przedstawiciel ekspresjonizmu abstrakcyjnego.
Dziś 2 cytaty Pollocka, który był artystą poszukującym nowych form wyrazu i oddziaływał nawet na takich twórców, jak Andy Warhol.
"Odczucie mówi mi, że nowe zapotrzebowania społeczne wymagają odpowiedzi nowych technik w sztuce.
Współczesny malarz, nie może wyrażać takich zdobyczy ludzkiej myśli jak samolot, radio, czy bomba atomowa poprzez środki wyrazowe dostępne w renesansie, czy innych okresach kultury.
Współczesny artysta znajdzie więc nowe drogi dla formułowania własnej ekspresji tak, aby była dla nas czytelna."
"Moje malarstwo nie pochodzi ze sztalug. Rzadko bywa, abym przed malowaniem rozciągał płótno. Chętnie przytwierdzam je do muru albo rozpościeram na podłodze.(...) Coraz bardziej oddalam się od używanych powszechnie narzędzi malarskich jak sztalugi, paleta itd. Używam kijów, kielni murarskich, noży, płynnej farby, którą mogę wylewać i farby gęstej z piaskiem, miałkim szkłem i innymi obcymi domieszkami."
Edytowane przez moderator4 dnia 08.09.2022 18:58
Postów: 1736 Miejscowość: Ostrołęka Data rejestracji: 20.09.13
Dodane dnia 07.09.2022 07:34
Pooglądałam z przyjemnością, bardzo ciekawe, niektóre wzruszające ( Nowo narodzony, Pocałunek - inny niż Rodina, bardziej afrykański). Widać wypracowany, rozpoznawalny styl - maksymalna prostota, w Ptakach jakby sama idea opływowości zamknięta w materiale... Pozdrawiam.
Postów: 703 Miejscowość: zawsze blisko Polski Data rejestracji: 30.11.21
Dodane dnia 06.09.2022 14:12
Constatntin BRANCUSI( wym. Brancuš) (1876-1957), rumuński rzeźbiarz, jeden z twórców nowoczesnej rzeźby abstrakcyjnej, przedstawiciel nurtu tzw.abstrakcji organicznej.
Aby uświadomić sobie silną, przebojową osobowość (; Constantina, warto cofnąć się do jego dzieciństwa spędzonego wraz z 6- ką rodzeństwa na prowincji, w wiosce Hobita.
Szkołę podstawową porzucił po 4 latach nauki, uważając ją za nieprzydatną. Nie umiał się wówczas jeszcze podpisać, lecz potrafił wyryć swoje nazwisko kozikiem w desce, budząc tym bezsilność nauczyciela.
Pierwsza ucieczkę z domu, podjął po śmierci ojca w wieku lat dziewięciu. Szczęśliwie odnaleziony przez matkę, następną eskapadę podjął dwa lata później, tym razem już skutecznie.
W wieku 17 lat, ze skrzynki na pomarańcze wyciął pierwsze skrzypce, budząc tym zaciekawienie znajomych muzyków.
Przez znajomość z życzliwym mentorem, udało mu się skończyć kolejne 4 lata nauki podczas studiów w Bukareszcie.
Marzył o wyjeździe do Włoch, lecz szybko sobie uświadamiając, że to Paryż jest centrum artystycznym świata, udał się tam na dwuletnie studia by w 1904 osiąść na stałe.
Brancusiego objął limit wieku, studenci mogli mieć bowiem najwyżej 30 lat. Ale jak sam artysta później przyznawał, i tak czuł iż więcej wiedzy sobie nie przyswoi, (gdyż wizjonerstwem przekraczał bariery akademickich programów nauczania).
Ewoluował od naturalizmu do abstrakcji organicznej. Początkowo uległ wpływom A. Rodina (Uśpiona muza 1906). Sam Mistrz, wielokrotnie namawiał Brancusiego do współpracy, ten jednak konsekwentnie odmawiał, twierdząc, iż : w cieniu wielkiego drzewa, nic nie wyrośnie.
1908 pod wpływem sztuki prymitywnej wykształcił własny styl. Choć początkowe lata należały do trudnych finansowo, sławę i rozgłos za oceanem, przyniosła Brancusiemu wystawa 5 - u rzeźb w Nowym Jorku.Wcześniej jednak miał za sobą wygrany proces o blokadę wwozową na swoje dzieła ( 1928)
Nagłaśniając proces, gazety przyczyniły się bowiem do reklamy prac rzeźbiarza.
Zaczął być niezależny finansowo.
W swoim rozwoju artystycznym Brancusi wyszedł od przedstawienia figuratywnego przez stopniowe eliminowanie szczegółów, aż do uzyskania uproszczonej formy, będącej (jednocześnie) - symbolem i ideą przedstawienia. Często posługiwał się formą jajka, które było dlań doskonałym kształtem i zarazem symbolem życia.
Swoistą filozofię życiową opierał na podtrzymaniu dobrej zabawy podczas pracy.
Uważał, że należy robić tylko to, co naprawdę przynosi radość.
Rzeźbił chętnie w marmurze, onyksie czy brązie, starannie poddając obróbce powierzchnię materiału, dążąc do uzyskania jej połysku.
Wielokrotnie powracał do tego samego motywu (wiele wersji Pocałunków, Ptaków, Ledy czy Kogutów).
r32;Z monumentalnych prac w kamieniu, kilka stoi w rumuńskich miastach, część z nich jest hołdem artysty dla żołnierzy poległych w czasie I WŚ.
r32;Znane rzeźby, to : Śpiąca muza (1909-1910), Ptak (1915), Madame Pogany, Nowonarodzony (dwie wersje, 1915 i 1920), Złoty ptak (1919), Początek świata (1924), Blond Murzynka (1926), Cud (1936). Równolegle wykonywał w drewnie groteskowe rzeźby figuralne o odmiennych wartościach stylistycznych (Chimera 1913-1918, Wódz 1925).
Zasadniczy nurt jego sztuki cechuje harmonia, spokój i głęboka symbolika.
Niechętnie sprzedawał swoje dzieła.
Dorobek artystyczny w postaci pracowni i rzeźby, zapisał państwu francuskiemu. Inicjując nurt abstrakcji organicznej wywarł wielki wpływ na rozwój rzeźby europejskiej.
Postów: 703 Miejscowość: zawsze blisko Polski Data rejestracji: 30.11.21
Dodane dnia 04.09.2022 20:22
Hans Arp w Muzeum Sztuki w Winterthur.
Hans Arp - czołowy twórca rzeźby XX - wiecznej, pochodzenia niemiecko - alzackiego, ur.1886 w Strasburgu, zmarł w 1966 r, w Bazylei.
Przez pierwsze lata swojej twórczości Arp działał jako malarz, grafik, rysownik , ale i poeta.
Pierwszymi próbami pozamalarskimi, były reliefy, które w zamyśle były raczej przestrzennymi obrazami, choć już sygnalizującymi potencjał twórczej ekspresji Arpa.
Reliefy były biomorficzne, wieloznaczne i pełne poczucia humoru.
Początkiem lat 30- ych, po zamontowaniu cokołów na niektórych częściach, zaczęły one funkcjonować jako odrębne formy przestrzenne, wciąż jednak bliższe reliefowi, niż rzeźbie.
Arpa z jednej strony charakteryzowała duża swoboda w traktowaniu formy a z drugiej strony duża systematyczność przy procesie montażu.
W 1r17;35 minucie, widzimy dwa różne brązowe reliefy, których elementy podstawowe były identyczne i jedynie koncepcja twórcy nadała im różną formę ostateczną.
Pośród rzeźb, pierwszą grupę stanowią formy, pozwalające się dowolnie pozycjonować.
Ich kształty, robią wrażenie jakby uchwyconych w jakimś zewnętrznym procesie kształtowania, niezależnym od konkretnego twórcy, pozostają przez to anonimowe i otwarta też zostaje kwestia jak ukształtują się dalej, gdyż przebieg ich formowania jest płynny, trwa nadal.
W latach 30- ych Arp zaczął sięgać po różne materiały dla swoich rzeźb i po wykonaniu odlewu z gipsu dalsze prace kute były m.in. w kamieniu i marmurze.
Sam artysta nadawał wizję, wykonawcami projektów byli nierzadko inni.
Momentem zwrotnym w życiu H.Arpa była śmierć ukochanej żony Zofii, po stracie której, część swoich prac poświęcił dla przepracowania głębokiej traumy w jakiej się znalazł.
Dzieła z tego okresu mają robić wrażenie nieskończonych, dominują mroczne kolory.
W nowej odsłonie reliefów, pierwowzorem ich są podarte fragmenty rysunków Arpa, następnie pokrytych farbą przy pomocy krótkich pociągnięć pędzla.
Obraz robi wrażenie zatopionego, dalej otwartego na przekształcenie i płynny ruch. W tym efekcie nieskończoności dzieła, zawartym w nim potencjale do dalszego poddania się działaniu, Arp odnalazł nową formę artystycznego przekazu.
Zamieszczony film jest cały zaprezentowany w języku niemieckim, ale tekst lektora jest dokładnie przetłumaczony powyżej,można więc wyciszyć pozdrawiam, D.
Postów: 703 Miejscowość: zawsze blisko Polski Data rejestracji: 30.11.21
Dodane dnia 03.09.2022 18:08
Do adaszewski:
Wierzę w niepowtarzalne talenty. Ale paradoksalnie zaistnienie ich indywidualnego fenomenu może być utrudnione przez nadmierną dostępność informacji. Tyle widzieliśmy, że siłą rzeczy stajemy się wtórni.
Na pewno dziedziny wizualne dotyka to bardziej niż muzykę.
Sam fakt, że podczas pandemii u wielu osób ujawniły talenty, o które by się wcześniej nie posądzały, świadczy o tym, że sztuka wymaga skupienia, (wsłuchania się we własny wewnętrzny głos) i izolacja paradoksalnie jej służy.
H.Arp, dążył do uniwersalnego przekazu swoich dzieł (rzeźby nie posiadające cokołu, można w dowolny sposób ustawiać). Uniwersalizm przekazu,który właściwie gwarantuje samo - piękno, na pewno jest też kluczem powodzenia. Za to też przecież kochamy m.in.W.A.Mozarta((:!
Postów: 816 Miejscowość: Łódź Data rejestracji: 03.11.10
Dodane dnia 03.09.2022 16:52
Robakowski? Robakowski. Oczywiście,
sztuka dziś nie jest jak prace Arpa - biorąca się jakby znikąd
jakby z niepowtarzalnej osobowości artysty, poza tym
to romantyczny mit
mit, że artysta to wcześniej niespotkane objawienie "nieobjawialnego"...
Wiem. Wiem, podzielam, rozumiem - anioł spuszcza główkę,
ale przecież marzyć
o Arpie naszych czasów
nikt mi nie zaborni!
adaszewski
Edytowane przez adaszewski dnia 03.09.2022 16:52
Postów: 1736 Miejscowość: Ostrołęka Data rejestracji: 20.09.13
Dodane dnia 03.09.2022 09:17
Super! Bardzo interdyscyplinarna wystawa, a najważniejsze, że efekty poezji wizualnej są pochodną wykorzystania pomysłów filmowych, plastycznych i muzycznych. Czysta liberatura (miejscami, tam, gdzie pojawia się tekst). Pozdrawiam.
Postów: 703 Miejscowość: zawsze blisko Polski Data rejestracji: 30.11.21
Dodane dnia 03.09.2022 07:38
Rosa Barba,
(ur. w 1972 r.) artystka i producentka filmowa o włosko - niemieckich korzeniach,
w swojej niedawnej wystawie pt."In a perpetual Now" prezentowanej w Neue Nationalgalerie jako uczestniczka (w minionych latach ) m.in.berlińskiego Biennale Sztuki Współczesnej, rzuca wyzwanie naszemu poczuciu czasu, proponując w zamian ciągle stające się teraz.
Zwiedzający poruszają się wśród obiektów, z których część stanowi 59 stalowych podwieszonych ram, niektórych z ekranami, wyświetlających równocześnie 15 filmów (35mm).
Autorka, fokusując wokół pojęć Podświadomości i Oscylacji próbuje zniwelować ( będące naszym udziałem) napięcie między przeszłością i przyszłością , które sama określa jako wibrację.
Widzimy więc paski taśmy celuloidowej wysysanej przez blaszaną rurę, wyświetlające kolejno kolory i pojedyncze litery zamiast obrazów (mają one kreować nowe wyobrażenie o języku).
Wrażenie rozproszenia i przypadkowości potęgowane są przez odgłosy trzasków, chrzęstów , czy nawijania szpuli, oddziałowujące na nas akustycznie.
W "Odpryskach czasu" zakłócona zostaje rozciągliwość projekcji filmowej poprzez migawki rzucane w rytm odgłosów perkusji. Inny filmik, wzmocniony oryginalną ścieżką dźwiękową ukazuje narzędzia, porzucone w pracowni plastycznej (A.Caldera).
Kolejne zjawiska tematyzowane przez artystkę, to pytanie o granice konsumpcji i przenikanie pierwiastka kulturowego przez rozwój przemysłu.
Punktem centralnym tej (w założeniu) pozbawionej hierarchii wystawy, - jest projekcja filmu "Plastic Limits"
w którym Rosa Barba próbuje dotrzeć do granic przekazu filmowego podczas podjęcia tematu wielowymiarowości architektury.
Postów: 703 Miejscowość: zawsze blisko Polski Data rejestracji: 30.11.21
Dodane dnia 02.09.2022 12:50
Do adaszewski:
dzięki wielkie za Twój wyjątkowy profesjonalizm((:!
Do silva:
dziękuję z Twoją cenną refleksję(:. Oczywiście ekspresja dzieł i osobista charyzma Wł. Hasiora jest nieporównywalna.
Z całą pewnością ma tu też coś do powiedzenia różnica generacyjna obydwu artystów. Pokolenie ( ur. w 1928r.) Hasiora, przeżyło wojnę.
Artyści mający za sobą tę traumę mieli potrzebę nawiązania do niej jako do punktu runięcia ich świata, umieszczonego w konkretnym czasie. Ekspresja wzmagała przekaz ukazując skalę doświadczenia i będąc krzykiem :nie zapomnijcie!
Gdy oglądałam relację z Biennale Sztuki Współczesnej w Berlinie, kilku prezentowanych tam artystów podkreślało swój relewantny stosunek do CZASU. Ich zamierzeniem jest zamazanie granic między tym co było, jest i będzie.
Wniosek, że granica dla nich przebiega bez większych wstrząsów,inaczej nie uległaby zamazaniu.
( Jednak jesteśmy dwoma, trzema pokoleniami jako takiej beztroski).
Th. Brinkmann, z całą pewnością bardziej skłania się w swojej twórczości ku ironicznemu eksperymentowaniu, niż niesieniu dobitnego przekazu międzypokoleniowego jak Wł. Hasior.
( Ostatnia rzecz Silvo, prezentowane tutaj okruchy sztuki dopiero na końcu stworzą całościowe wrażenie. Narazie odbierajmy cząstkowe impulsy, w relacji do siebie i niech tworzą powoli jakąś mozaikę, a na końcu zaskoczenia i tak się nie da uniknąć😉 😂).
( I moi Mili, pozwolicie, że wdzięczność za Wasze wpisy na przyszłość wyrażę po cichu(; Najserdeczniej dla Obojga ((:, D )
Postów: 1736 Miejscowość: Ostrołęka Data rejestracji: 20.09.13
Dodane dnia 02.09.2022 09:07
Dagny, instalacje ciekawe, ale nie urzekające czy uwodzące, choć warto było obejrzeć. Z tego typu sztuki zdecydowanie wolę przeemocjonowane prace Władysława Hasiora w Zakopanem. Pozdrawiam.
Postów: 816 Miejscowość: Łódź Data rejestracji: 03.11.10
Dodane dnia 02.09.2022 08:18
Sztuka, której teoretyczne zaplecze sformułował A.C. Danto głosząc tezę (w dużym uproszczeniu), że wszystko to, co artysta "wniesie" do Świata Sztuki jest wskutek samego tego aktu zawłaszczenia dziełem sztuki.
Danto był i jest postacią kluczową dla artystów urodzonych na początku kat 70-tych.
Postów: 703 Miejscowość: zawsze blisko Polski Data rejestracji: 30.11.21
Dodane dnia 01.09.2022 20:29
Thorsten BRINKMANN - ur. 1971 w Herne, w Niemczech, dorastał pod Stuttgartem.
Studiował fotografię i sztuki plastyczne na Akademii Sztuki w Hamburgu pod okiem F.E.Waltera i B. Bluma.
BRINKMANN nałogowo zbiera przedmioty codziennego użytku grając nimi ironicznie w swoich aranżacjach by, jak twierdzi odpowiedzieć sobie na pytanie od którego dokładnie momentu zaczyna się sztuka.
Sam artysta mówi o sobie, iż w spektrum jego zainteresowań jest uchwycenie kodów historycznych i przełamanie ich w dowcipny sposób.
Poprzez sięganie po najbardziej pospolite przedmioty użytkowe zastosowane w swoich pracach, BRINKMANN dokonuje ( jak sam twierdzi ) demokratyzacji sztuki.
Tworzy ( jak to określa) wdzięczne horyzonty dla swych kapryśnych wizji, nazywając to poszukiwaniem poezji codzienności.
Poniżej zamieszczony link, w niedługim czasie zostanie aktywowany, pozdrawiam(:
v6.01.7 © 2003-2005
![[www.pajacyk.pl]](/fusion/images/pajacyk.gif)