rozkładające się ciało to nadal za mało
na rzecz samą w sobie

gdzie się podziewa zapach zepsutego mięsa
co przyprawia o zachwyt bycia

położenie nie jest samoistne
nie było
położenie nie jest samoistne
nie będzie

kręcę do oporu

jak ten ptak co rozłożył ręce i wydaje nikły szelest
którego już nie widać
stapia się na proch
nie wszystkie ptaki to łabędzie

będę tym tworzywem co się karmi dzieci

wypełznę z dzioba
odkrztuszę pierze
powstanę przeciw
popatrzę w światło
zamknę oczy
zobaczę siebie