..Lecz biedny jestem: me skarby - w marzeniach;
Więc ci rzuciłem marzenia pod stopy;
Stąpaj ostrożnie, stąpasz po marzeniach.
- William Butler Yeats



Cóżeś ty najlepszego uczynił poeto
pokazałeś kierunek, a mapy nie dałeś.
Teraz będę się karmić ulotną podnietą,
już do końca, przez życie całe.

Po co było uwodzić i motać słowami
to co miało być proste nie skomplikowane.
Twoje słowa, choć ciche, potrafią omamić
i już nie wiem, to prawda, czy kłamiesz.

A czytając, zamyślić się przyjdzie nad światem
i na drogi meandrach szukać swoich ścieżek,
lecz niczego mi nie żal, nie martwię się zatem,
bo tych wzruszeń mi nikt nie odbierze.

Zniknę kiedyś zdmuchnięta jak pył, niespodzianie,
razem z troską, radością i wolą istnienia,
dopomożesz pogodzić się z tym co nieznane.
Przecież wszystko się kiedyś odmienia.

Jeśli w słowach uczucia swe zawrzeć próbujesz
i przekażesz je szczerze, coś po nich zostanie.
A ktoś świat swój, być może, wedle nich zbuduje,
bo marzenia są wciąż takie same.