Przed lustrem, w lustrze, patrzy, dotyka tafli falującej,
wymykający się czas pod powiekami zamyka, połyka krople rozczarowań.

Pstryka palcami, bzyka skrzydełkami, koronuje się koronami drzew i
między liśćmi znika. Chce dotykaną być i chce dotykać,
uśmiechami fikać do nieba, nie bać się nigdy i nie rozczarowywać.

Alicja.
Zamierza czuć najczarowniejsze zaczarowanie, aż do syta niemal niemożliwego,
z niego się wymykać w przestrzenie złączeń, w których serce i ciało się odmyka.

Alicja,
po raz kolejny znika do nikąd, w najgłębszą głębinę czarnego cylindra,
pochłaniającego czas nieubłagany w swoim odchodzeniu.

Już tylko prawdziwy czarodziej wyciągnie ją stamtąd,
najpewniej za uszy.