przestraszone kałuże rozproszyły się po chodniku
unikając potrącające się ludzkie istoty
podążające do jakiegoś ogromnego wodopoju
nawet miasto maszeruje ich krokiem
opuściło spacer wzdłuż brzegu rzeki
poprzetykanej drzewami i biegnie
tylko gdzie? tylko dokąd?

oczy nabrzmiałe od postępu techniki
boją się spojrzeć na boki by nie dotknąć bólu
który parzy jak zapomniana pokrzywa
mieszkająca już tylko w zielniku

wieczorem w zabieganym milczeniu
rozrzucają po pokoju nagie ciała
a przecież tak niewiele trzeba słów
by zamknąć w nich swoje przeznaczenie