Zdarzamy
się sobie i nie dbamy o to,
dokąd nas to prowadzi
- Adam Wiedemann



Bezsenność wygląda jak gruba igła przebijająca naparstek
Próbuję zaszyć jedno wspomnienie a całe ubranie pełne

Pękniętych szwów, dziur . Mówisz, że lepiej się rozebrać
Oczyścić włosy i skórę, wypłukać krew zebraną w wannie -

Pod przezroczystym kożuchem paznokcia. Może to zrobię
I któregoś dnia dostrzeżesz kremowy latawiec na niebie

Ale na razie przez małe otwory w szkle, czerń wlewa się
Do pokoju, pod paznokieć. Tam zmienia konsystencję

Oraz kolor. Zaczynają rwać się kolejne płaty materiału -
Przypominam sobie każde słowo, uśmiech i usta

Schną. Chyba wstydzę się przyznać do kolejnej
Porażki, do zgubionej igły w stogu siana, która ciągle

Kaleczy. Dlatego wychodzę szukać jej ostrza w ślepych
uliczkach i dziurawych oknach twojego pokoju. -

Jest zgaszone światło więc na pewno teraz pływasz
W kremowym niebie snu.