Żeby mieć pewne rozpoznanie i by cud wiary
był mocną ręką trzymającą dłuto twojej twarzy

Ale żeby się jej nie bać gdy staje się wyraźna
kiedy z zarysu wyłoni się realne oblicze nędzy

A także aby nie dziwiła ostatnia kreska malarza
nieobliczalnie definiująca cały niebyt karykatury

Mam przecież zmysł percepcji, ciemnowidzenia
a noc kończy się udeptując ścieżkę światłu dnia