Oddychaj, powoli i miarowo. To
Agonia lata, spazmatyczne ruchy
Wykonywane na koniec występu
Zanim błazeński taniec zstąpi w ciemność
Zimnej połowy roku, wykolejone pociągi
Spojrzeń w których każdy jest anonimowym
Pasażerem zmierzającym do urągowiska,
Na krzyżowe drewno, zdeptanie i ciszę.
Potem prześladowcy wrócą do domów
W których śpią ich zwierzęta dzieci i żony
Widowisko skończone, kurtyna opada
Jak cień gilotyny toczą się głowy płynie krew ziemia
Drży stary mężczyzna w lustrze źrenicy
Płynie przez powietrze machając rękami jak ptak
Przywykły do klatki, niezdarny, ociężały -
On też jest celem któremu
Beznamiętnie, jak snajper przygląda się
Świat poszatkowany kolczastym drutem,
Miliardami oczu i ust mielących daremne

Modlitwy, tysiące łon
Z których wydobywa się krzyk

Który biegnie od ciebie do mnie
Jak sygnał s.o.s.
W nabrzmiałym powietrzu poranka

Płosząc sen