Trochę niesamowity, trochę na przekór. Na śniadanie
zjada miny przeciwpiechotne, po południu wypluwa
wiersz, wieczorem płonie biznesplan. Tak mają
ludzie o niejasnym przeznaczeniu. Tak mają
ci, który nie ima się rak. (Za to coś znacznie gorszego)

Zamknięte drzwi nie są dla niego cezurą. On topnieje
w progu, rozlewa się przez korytarz, a do biurka
dociera ledwie ostatni oddech. Tak mają ludzie
pozbawieni mocy. Ale nie poczucia humoru.

I to go ratuje. Trochę senny, trochę samobójca.
Dżinsy poplamione truskawką, paznokcie ze szkła,
zamiast prekognicji okulary. Wypalony w genach
chaos bierze wszystko. Zostają ości i potłuczone kieliszki.
Po prostu degrengolada. Jeśli ktoś chciałby posprzątać,
to nie można. Po prostu. Na tym planie

zabrania Reżyser.