a kiedy już siebie do końca wypiszę
oprócz życia wena kropeczkę postawi
w co wtedy kochanie będziemy się bawić
i czym napełnimy ostatni kieliszek

by wznieść toast za los od siedmiu boleści
którego codzienność pletliśmy jak kosze
ciszą szeptem albo podniesionym głosem
pchając doń co tylko mogliśmy pomieścić

faktem jest że próżno dziś nam się wyćwiżać*
bo i pora nie ta i nie ma dla kogo
droga którą szliśmy przestała być drogą
co dotąd dzieliło wciąż dzieli nie zbliża

przysypiają oczy i myśli w kłopocie
jak dojść sensu skoro nie można go dociec



* wyćwiżać - w gwarze pałuckiej - do przesady starać,
robić coś na pokaz