siódma rano ojciec lat siedemdziesiąt pięć
szarpie za kołnierz syna lat pięćdziesiąt
wykrzykując żeby ten nie przychodził
na jego pogrzeb

białe nie chce być bezbarwną pastą do butów
czarne miarkuje charakter zgrzytaniem
nielicznych zębów
symbioza między literami nazwiska
w formie niepisanego płaczu

ojciec wciąż krzyczy i szarpie
syn wychodzi a przyszedł w sandałach
na piętnaście minut
nie było go rekordowy jeden rok dwa miesiące
i trzy dni

historia dzieli nadzieję na włoskowate wyobrażenia
pamięć przeciwdziała odkryciu dzieciństwa w kapuście
czy młodzieńczej aury w pełni księżyca

na marginesie
załóż skarpety bo to nie wypada
tak chodzić nieubranym chociaż
chodź jak chcesz