Dałeś mi, Adonai szereg zdolności,
potrafię pokroić bochenek na kromki, kromki
posmarować masłem, posypać cukrem.

Dałeś mi, Przedwieczny nieprzeliczone
utalentowania, umiem przecież
pić wodę ręce zanurzywszy w potoku,

przycupnąć na pieńku, podeprzeć dłonią brodę,
rozluźnić łopatki, drugą rękę przełożyć
przez kolano i siedzieć tak dni kilka.

Dlatego, Najkonsekwentniejszy, nie mogę pojąć,
że nie pokażę na żadnym jarmarku, na żadnym
odpuście tych niepowetowanych cudotwórstw.