ten wiersz jak płatek śniegu pojawia się znikąd
roztańczając na wietrze niczym baletnica
dla której satysfakcją jest serca zachwycać
idealnie współgrając z podmuchów muzyką

unosi się opada lecz tylko na moment
jakby słowa szukając w aury interwale
przeczuwając jak ważne są drobne detale
w tych strofach które wkrótce staną się ich domem

czyżby tkwiła w nich właśnie ulotność poezji
która w końcu śnieżynkę na chłód bruku skaże
ktoś ją butem przydepnie na błotnistej jezdni
pozbawiając przepięknych choć ulotnych marzeń

pozostaje mi zatem wysnuć z tego wniosek
żeby się nie przejmować jej i wiersza losem