Za siedmioma górami
za siedmioma rzekami
żyło dziewczę prześliczne jak róża
z blond złotymi lokami
z niebieskimi oczami
tylko w sercu szalała wciąż burza

Nikt nie wiedział jedynie
co powiedzieć dziewczynie
jak zaskarbić jej serce i wdzięki
bo to była królewna
zawsze smutna i gniewna
często o niej śpiewano piosenki

Jaka była przyczyna
że tak piękna dziewczyna
z lodu miała wykute już serce
to złej wróżki zaklęcie
co działała zawzięcie
by na zawsze została w rozterce

Przyjeżdżali rycerze
i książęta w tej wierze
że księżniczkę za żonę zdobędą
po koronę jej złotą
już sięgali z ochotą
że w bogactwie jej pławić się będą

A tu miłość jedynie
mogła pomóc dziewczynie
by zaklęcie złej wróżki rozprysło
radość do niej wróciła
i czar z siebie zrzuciła
szczęście w sercu na nowo zabłysło

Króla było pragnieniem
i jedynym marzeniem
by znów ujrzeć swą córkę szczęśliwą
tak jak kiedyś przed laty
śmiech wypełniał komnaty
każdą życia cieszyła się chwilą

Aż tu grajek wędrowny
widząc zamek warowny
na dziedzińcu przepiękną dziewczynę
chwycił smyczek w swe ręce
i grać począł panience
nie przestając melodii na chwilę

Nagle coś w niej ruszyło
serce mocniej zabiło
pękło wróżki rzucone zaklęcie
pokochała królewna
swej miłości już pewna
a król wydał weselne przyjęcie