wszystko jest poezją
nikt tego nie zmieni
chciałam przestać pisać ale nie potrafię
czytam czytam i piszę
choć kartka całkiem czysta

najpiękniejsze tytuły mogą istnieć same
nie muszą być zapisane
taki na przykład dąb
którego mijam gdy biegnę
mając plan epokowy dalekosiężny ogromny
no więc ten cud zielony nawet śpiąc szeleści
i patrzy na biegnącą z litowaniem wielkim

poezja w tym zlitowaniu
nad wciąż biegnącą poetką
która nie umie przestać
dziwić się mrówkom muszelkom
jest jakaś taka ciepła

to jest wciąż ten sam wiersz
czasem go piszę piórem
ale wolę ten brzmiący ten budzący
ten śpiący i ten który przystaje i ten który świeci
i płacze i się śmieje i razem ze mną milczy
jasno jaskrawo się mości
jak kot
na moich kolanach