Nie zbuduję takiej łodzi,
w której chciałbym życie zmieścić.
Nie napiszę takiej strofy,
w której mógłbym wszystko obwieścić.

Nie odnajdę góry złota,
której byłbym cały wart.
Tylko tobie powiem o tym...
tyś najdroższy życia skarb.

Pójdę z tobą w świat daleki,
pełen niespodzianek i wrażeń.
Wraz z tobą odnajdę ten skrawek
ogromu wzajemnych oczekiwań i marzeń.

A kiedy nadejdzie życia kres
i przyjdzie się rozstać z ziemskim losem,
serce moje w dłonie weź
i ogrzej je chociaż trochę, o to proszę.