W promieniach światła, nad przepaścią wzroku
krawędzie wody przez skały runące
ogromnym wirem, rześko chłodem mżące -
podłożem wzbite, światłem w moim oku.

Wezbrana wodo w chmurach fruwająca,
dajesz wilgoć lasom, użyźniasz pola.
Urodą twoją tęczy aureola.
Energią słońca, rozgrzana - wstająca.

Wodo na strunach życia grasz i trącasz,
pobudzasz myśli moje, w świat swój włączasz.
Najtwardsze skały przez ciebie rzeźbione.

Życionośna nad całym światem wzlatasz,
niezbędna, deszczem wojujesz i wracasz.
Wokół pobudzasz życie mile tchnione.