pierwsze ziarno zbierał na dłoń zdmuchiwał plewy
próbując czy już dość twarde dojrzałe
brał do ust
rozgryzał smakował

'pierwsze ziarno jest jak świętość'

tak mówił

potem do ogniska wrzucał ziemniaki
dla każdego po dwa
nad polami unosiły się smugi zapachów kolorów

spokój i ciepło

pamiętam też pajdę chleba
polaną śmietaną posypaną cukrem
wielką żeliwną patelnię pełną cebuli
śpiew
' kiedy ranne wstają zorze'

podawał mi i mówił - jedz dziecko

jedz