Ciepły powiew nadleciał od pól
mokradeł
Dzień staje się duszny
wilgotny
Podkasane mgły ukazują dolinę gehenny
Wstydliwy teatr planety
Uśmiecham się dwornie
do zdetronizowanych monarchów
W nagrodę dostaję narkotyk.

Miasto przegląda się w odbiciach
niczym kobieta patrząca w lustro
Płatek róży opada jak zsunięta suknia
Na portalu kamienicy
kariatydy wystawiają piersi
Chcą wyjść z kamienia do naturalnego piękna
Słowo lub dwa
zastyga w żelatynie
Zdążyłem sfotografować ból.

Nie ma powrotu do poprzednich chwil
Mojej łąki dzikich kwiatów
brzęczących pszczół
tych wszystkich rzeczy
Moment uwieńczam pod błyszczącym werniksem
Najlepiej usiąść w kamiennym kręgu
poczekać do następnego stulecia.

Otworzę beczułeczkę ze łzami
bądź rozpaćkanymi kryształkami cukru.