Zastygasz pośrodku pokoju
bez biografii, którą w narracji
od pierwszej osoby przelać
można na białą kartę papieru,
bezimienna, jak gdyby żaden
głos nie wołał cię z przeszłości
w kolejnych odsłonach

zamiast
pamięci przynoszę ci
dary na tacy z kamienia,
dotykasz kiść winogron
ze strzępem uśmiechu
na linii ust odrywasz
pojedyncze grono

przywołuje senne
stoki Toskanii
pełne niedopowiedzeń
cienistych konturów
spiętrzenia błękitu

w mgnieniu myśli
wydobyty znikąd
przelotny obraz
niknący już
pod powiekami

winnym posmakiem
na języku rozlewa się
gorycz