Dworzec zakochanych

Na skraju pewnego miasteczka,
beret rzuć, za rogatkami,
jest gaik bzowy, kępka w mgiełkach,
śród niej dworzec dla zakochanych.

Tu księżyc gra na mandolinie
oczekującym na pociąg
stęsknionym kochankom w tej liczbie
stęsknionym też Penelopom.

Bo stąd nie odjeżdża nikt w dale,
tu się przyjeżdża, tu czeka,
by przestać już być sam jak palec,
a dworzec złączyć mógł serca.

I twarze zahamują w oknach,
czas wstrzyma oddech na moment,
ogień eksploduje w ich oczach,
gdy wpadną w nie na peronie.

Potem pocałunki niebieskie,
i księżyc na swej mandoli
gra dla nich jedynie piosenkę,
i toną w wiośnie, zieloni.