ten wszechświat mały
ten wszechświat ogromny
nieboskłon wysoki
ten mądry, tam mądry
nieznacznie mądrzejszy
nieznacznie dojrzalszy
nieznaczna nieznaczność
wytrwalej wytrwalszy.
Ta nicość obecna
przesada w przesadzie
ten gada, tam gada
w gadaniu gadanie,
a w głowach rozumki
malutkie spuchnięte
zamknięte na prawdę
realnie walnięte,
a wszechświat choć wielki
nieboskłon wysoki
głupota głupotę
zaprasza w swe progi.
A mądrość mądrością
skazana w samotność
w tych gwiazdach, planetach
tak czeka na wolność.
Na wolność w rozumkach
malutkich, spuchniętych
zamkniętych na prawdę
realnie walniętych


wiersz napisany 3.12.07 w pewnych okolicznościach ... nie kojarzyć z komentującymi.