rodzinny zjazd

pachniecie naftaliną i zapomnieniem
prawie nikt nie modli się już za was
bo przecież sens kończy się wraz ze śmiercią świadomości

a mimo to wujku uśmiechasz się jakby przeczuwając
że teraz jestem po drugiej stronie
niewidzialnego obiektywu ogarniającego nasze miejsca

rozstawimy trzyczęściowy stół
który nigdy nie doczekał się kompletu biesiadników
nim plastykowy jarmarczny kogut od babci zapieje
przypomnimy sobie wszystkich bliskich do których było nam za daleko
stryj zagra na akordeonie partyzancką balladę

przez okno wchodzą już gałązki kasztanowca
od lat obserwował naszą samotność z drogi
pozostał nam we włosach tylko kurz
i resztki ciepła dotyków

chciałbym odnaleźć prowizoryczny grób rocznego braciszka
wróć! jest
w rękach mamy na pożółkłej fotografii
a może na obrazku to ten aniołek nad dziećmi forsującymi kładkę