Spacer zimowy

Spójrz, miła, wszędzie, gdzie idziemy,
Taka ponurość z każdej strony -
Odkryte wzgórze, siwa ziemia,
Gaj łysy, niebo zasępione.

Nie tylko na jałowych polach
Twa siła, Zimo, się potwierdza,
Rozszerza się twa straszna wola,
Czuję twój zacisk wokół serca.

Tam, gdzie ochoty tyle było,
Utrwala się już smutku władza,
Zlękniona ledwie tli się miłość,
A zachwyt w rozpacz się przeradza.

W nadziei, w strachu bez powodu,
Nieszczęsny, czekaj swego końca:
W kieracie przemian roku chodzisz,
Na służbie cienia, takoż słońca.

Ułudą jestem umęczony,
Co duch i ciało jej nie zwalczą!
Pochwyć mnie, Stello, w swe ramiona,
Przed złem istnienia bądź mi tarczą.

przełożył Maciej Froński



I oryginał:

Behold, my fair, where'er we rove,
What dreary prospects round us rise,
The naked hill, the leafless grove,
The hoary ground, the frowning skies.

Nor only through the wasted plain,
Stern Winter is thy force confess'd;
Still wider spreads thy horrid reign,
I feel thy power usurp my breast.

Enlivening hope, and fond desire,
Resign the heart to spleen and care;
Scarce frighted love maintains her fire,
And rapture saddens to despair.

In groundless hope, and causeless fear,
Unhappy man! behold thy doom;
Still changing with the changeful year
The slave of sunshine and of gloom.

Tired with vain joys, the false alarms,
With mental and corporeal strife,
Snatch me, my Stella, to thy arms,
And screen me from the ills of life.