Do pierwszego haustu nici trzymały
naprędce fastrygowane
rozmiękłe skrawki ciała

Nim pierwsza kropla zatańczyła w żołądku
nim krew zaczęła rozdawać komórkom upojenie
kręgosłup dumnie prężył godziny trzeźwości
trzeźwości gnącej omszały kościec

Przed ostatnim łykiem
kończącym festiwal fałszywych uniesień
pozostawiających podły posmak pustki
i wyliniałe poczucie wartości
gdzieś na rozlanym morzu objawia się ląd

Ziemia zwykłych ludzi i ich spraw
dawno utracone królestwo
nadzieja odzyskania imienia
powód by przestać
powód by się rozprostować
i spróbować chwycić w garść sens