W źrenicy dali tkwi pustka niczyja,
na polach cisza z szeptami się mija.
Bliżej, nieśpiesznie zamilkły las dnieje;
zielenią posenną w nic obszernieje.

W przepaści śródliścia samzłotek drży,
by zmrużką przeniknąć w cieniste ćmy,
lecz nim półksiężyce legną na płask
w paprotne zastoje przepadnie ich blask.
Kolorów znikomość mchy wchłoną w głąb
-znów dziś żyjemy zaszumiał dąb.