gdy byłam dzieckiem w pełni
biegłam przez sad ciężki czerwienią jabłek
by siąść na miedzy pachnącej macierzanką
wpatrywać się w księżyc

dziadek mawiał że mieszka tam Pan Twardowski
dostrzegłam cienie na tarczy
układały się w obraz
przy stole Jezus dzielił chlebem apostołów
Ostatnia Wieczerza
jak na fresku Leonarda da Vinci

dawno umarł czerwony sad
biegnę ze szronem na skroniach
siadam w pełni na miedzy
nie pachnie macierzanką
nie działa reset wyobraźni

ale serce spokojne
na tarczy księżyca zastygła pieczęć
mojego obrazu