Przyjmuję postać łabędzia, renifera, mistrza polikarpa,
przestrzeni między suką, a wilczycą, sokolicy,
czasami zamieniam się w wiry, przyjmujące kształty

węży, sto ósmego koralika w dźapamale, zagadnienia
prawdziwej miłości, która pozwala ci na bycie tym,
kim jesteś. Bywam tak utożsamiona, że nie pamiętam siebie.
Jestem niewolnicą wszystkiego, co mi się przytrafia,
potasu w pomidorze i niezorganizowanej ambicji,

ambiwalencji nawigacyjnej. Na śmierć i życie jestem,

jestem echem winy, gorącym uczynkiem, mrocznym przypływem
Tamizy, skrybą, ryzykiem i wygraną na każdym ślubie. Jestem
prowokacją koncentracyjną. Opadaniem w czarnej sukience
i wzbijaniem się na fali wiatru,
kołaczącego głucho pomiędzy żebrami. Teologiczną mruczanką

Byłam. Na śmierć i życie.
Jestem.