kruche kości pokutują na starym krześle,
tkwią zakleszczone w kolejnym dniu,
w rozdygotanych dłoniach
trzymają kilometry zmarszczek,
oczy patrzą daleko, ale nie widzą jutra,
a wczoraj zostało gdzieś hen, na końcu świata
puste,jak kubek po wypitej herbacie,
cisza zawładnęła słuchem i skasowała słowa,
a spiritus movens odpłynął w niebyt,
wszystko zostało już zrobione,
wszystko zostało już powiedziane,
trzeba tylko jeszcze zerwać
ostatnią kartkę z kalendarza...