Po co jędzę zabijać? Pędzona ościeniem
sama trafi do rowu i zaczniemy się śmiać,
niech pozna siłę drwiny, nim ucieknie w ziemię,

wypalimy z jej oczu wiedźmie zamyślenie,
rozbawieni okrutnie - poswawolimy w snach.
Po co jędzę zabijać? Pędzona ościeniem

swoim tańcem cieszy wzrok i w radosne drżenie
wprawia smutny dotąd tłum. Skoro weszła w nasz świat -
niech pozna siłę drwiny, nim ucieknie w ziemię.

Dobrzy ludzie radzili: zachowaj milczenie,
ukryj prawdę głęboko, uduś słowo, gdy łka.
Po co jędzę zabijać? Pędzona ościeniem

traci mowę, a jej krzyk, to czarcie kwilenie,
utopić łatwo w chórze, trzeba tylko prosto stać.
Niech pozna siłę drwiny, nim ucieknie w ziemię,

miło będzie uchwycić zdumione spojrzenie,
zapamiętać na później brudną, skrzywioną twarz.
Po co jędzę zabijać? Pędzona ościeniem,
niech pozna siłę drwiny, nim ucieknie w ziemię.