Biegła piękna
wkomponowana w miasto
lśniąc w słońcu ciepłymi barwami Południa

jej cielesności była bardziej przekonywująca
niż cały rozgadany alfabet
poczytnej książki

pod względem stylu
niczego nie można było jej zarzucić
lekko eklektyczna
kokietowała przepychem fałd barokowej rzeźby
formując je w zmysłowe kształty

no i ten przyśpieszony oddech na schodach
poruszający nie jedną wyobraźnię
aż do samych podnóży piekieł
a nawet o stopień wyżej

miała w sobie jakiś nieodparty urok
nie odkrytą tajemnicę
nie napisanej jeszcze powieści

nie skomponowanej jeszcze melodii
wyłuskiwanej w plątaninie ulic rozczesywanych
po mistrzowsku akord po akordzie
długimi palcami pianisty

niosła ze sobą intensywny zapach miasta
w specyficznym klimacie SpaccaNapoli
skondensowany we włosach
niesfornie pofalowanych lekką bryzą wiejącą z nad zatoki

nagle zboczyła nieoczekiwanie ku ogólnemu zaskoczeniu
w przepaść...
z chwilą kiedy otwierała się przed nią
najpiękniejsza perspektywa

ten widok wart był śmierci

jednak żyję