"Stado"

Żyło kiedyś człowiecze stado
Niezbyt liczne, w trudnych czasach
Młodsza, Starszy, Ambasador
A stad takich żyła masa.

Te jednak inną było wartością
Więź ich spajała, spajała stado
Więź nieprzerwana zwana miłością
Górując zawsze nad każdą wadą.

Starsi młodszym mądrość dawali
Za siebie życie oddać gotowi
Niby blask co świeci z oddali
Gdy inni szarzy, smutni, deszczowi.

Choć do rozpadu bywało blisko
Przez gąszcz problemów wciąż brnęli razem
Zdawać się mogło, że przejdą wszystko
Lecz zło ich sięgnęło, swoim rozkazem.

Przyszło tak nagle jak burzy piorun
A każda strata kuła jak cierń
Serca innego nie dały wyboru
Szaty koloru przybierając czerń.

Stado walczyło, choć wygrać nie mogło
Patrząc w swe oczy, ku życia podzięce
Ucichł powoli ostatni ich pogłos
Odchodząc trzymali się wciąż za ręce.