poezja polska - serwis internetowy

STRONA GŁÓWNA ˇ REGULAMIN ˇ WIERSZE UŻYTKOWNIKÓW ˇ IMAK - MAGAZYN VIDEO ˇ AKTUALNOŚCI ˇ FORUMPiątek, 22.11.2024
Nawigacja
STRONA GŁÓWNA

REGULAMIN
POLITYKA PRYWATNOŚCI

PARNAS - POECI - WIERSZE

WIERSZE UŻYTKOWNIKÓW

KORGO TV

YOUTUBE

WIERSZE /VIDEO/

PIOSENKA POETYCKA /VIDEO/

IMAK - MAGAZYN VIDEO

WOKÓŁ POEZJI /teksty/

WOKÓŁ POEZJI /VIDEO/

RECENZJE UŻYTKOWNIKÓW

KONKURSY 2008/10 (archiwum)

KONKURSY KWARTAŁU 2010 - 2012

-- KONKURS NA WIERSZ -- (IV kwartał 2012)

SUKCESY

GALERIA FOTO

AKTUALNOŚCI

FORUM

CZAT


LINKI

KONTAKT

Szukaj




Wątki na Forum
Najnowsze Wpisy
Proza poetycka
playlista- niezapomn...
Ksiądz Jan Twardowski
Bank wysokooprocento...
Co to jest poezja?
...PP
slam?
Poematy
"Na początku było sł...
Cytaty o literaturze
Ostatnio dodane Wiersze
Co
Ona jest w górach
O kindersztubie*
Przedustawność
Ostatni seans przed ...
W godzinach dla seni...
Chciejstwo
ujrzane okiem nieuzb...
Samotność
Opowieść o dwóch mia...
Wiersz - tytuł: Śniertelny człek
Śmiertelny człek

Ktoś kiedyś napisał, człowiek, jak to dumnie brzmi,
to jest jedynie pojazd, w którym zatrzasnęły się drzwi

pasażerowi duchowemu, który na ekscesy przyzwala
ciała fizycznego, które jego pragnieniami zniewala,

bo pojazd stał się obiektem nadrzędnym nad panem,
kiedy lokator je opuści, stanie się martwym stanem,

i rozpadnie się według trzeciego prawa
termodynamiki,
człowiek - ciało - chemia, poruszana prawami fizyki.

Dodane przez jacek dyć dnia 03.05.2014 08:07 ˇ 5 Komentarzy · 596 Czytań · Drukuj
Komentarze
etszked dnia 04.05.2014 08:19
Bardzo ciekawie pokazany człowiek, poprzez pryzmat rzeczy martwych, których jesteśmy niwolnikami niezdając sobie sprawy, że jednocześnie bez nich stajemy się nieudolni. Jest jeszcze jedna kwestia, mniej zainteresowania duchowością, wnętrzem prowadzi do bycia człowieka tylko przedmiotem, na który działają prawa fizyki. Stoi, siedzi, chodzi, biega itd. przez co staje się faktycznie tylko obiektem w kosmosie. Pozdrawiam.
jacek dyć dnia 04.05.2014 16:42
Do człowieka.

Człowieku, ty kupo rozkładającej się wciąż materii,
za uciechami wciąż się uganiasz bez żadnej pruderii,

więzisz nieprawnie dziecko Boże, ty kupo łoju,
i cierpieć ono musi wraz z tobą w twym znoju,

dopuść do siebie wiedzę duchową ty mózgu cielęcy,
i zgodnie z nią nie zjadaj ciał zwierząt już więcy,

zaprzestań też do niecnych celów ciało wykorzystywać,
naucz się egzystując, bez uciech zmysłowych się obywać.
zdzislawis dnia 04.05.2014 17:02
Nie wiem czy człowiek rozpada się według trzeciego prawa termodynamiki, ale oczywiście w poezji to jest możliwe. Stosujesz jakąś taką dziwną strofikę, ale wiersz całkiem niezły.
Pozdrawiam
etszked dnia 04.05.2014 17:26
zdzisławis
Zarówno pierwszyh jak i drugi jest dobry bo pokazuje to co jest a nie jakieś dyrdymały. Kiedyś byłem przeciwnikiem Jacka i wcale tego nie ukrywam ale teraz czytając go dochodzę do wniosku, że ukazuje wszystko bardzo realistycznie. Pozdrawiam.
jacek dyć dnia 05.05.2014 09:14
Zdisławku samochód się rozpada, a opakowanie cielesne dusz jest także pojazdem, wiezieniem i z pewnościa sie rozpada, a kierowca dostaje, albo rower, albo volvo, w zależności od poszanowania poprzedniego pojazdu i tak sobie duszyczka wieczna istotka bez końca podrużuje bezwolnie w wiecznym kole narodzin i umierania, ale o tym potem. A puki co, odsyłam cię do poprzedniej publikacji przedświątecznej.
Pozdrawiam i pana Etszkeda i kuzyna, Abirecką, Marię i innych którzy pokryjomu też mnie czytają.

Człowiek.

Człowiek, to wręcz wątpliwie brzmi dumnie,
gdy nad innych się wybija, dumnym się staje,
i o statusie swoim, dobiera znajomości sobie,
o ideałach którym hołdował rychło zapomina,

a głównym interesem jest nie spaść z drabiny,
gdy mu gorzej, znajomości próbuje odnawiać,
inni mówią, iż stara się powiązać nić ideałów,
dlaczego to robi wśród wyżyn, a nie nizin ludzi?

ci pierwsi mają, a ci ostatni nie mają, ale zawsze chcą,
że ci pierwsi będą ostatnimi, może wiesz kto to wyrzekł,
lecz ci ostatni nie zawsze będą pierwszymi r11; Bóg z nimi,
ten wierszyk wyklaruję teraz, by do rymu był, a nie biały,

człowiek istota licha tylko sam z siebie dumnym się staje,
powiedz niby czemu to człowiek ma brzmieć tak dumnie,
statusem różnych od niego r11; unika, równych sobie uznaje,
może mu podobnych po śmierci zgromadzi przy trumnie?

legendy lubimy tworzyć, gdy już wszystko się zawali,
na świat przychodzi człowiek i z niego sam odchodzi,
samotnie żywotów dokonuje, gdy mosty za sobą pali,
gdy celu egzystencji nie zna, życia fortuną nie osłodzi.
Dodaj komentarz
Zaloguj się, żeby móc dodawać komentarze.
Pajacyk
[www.pajacyk.pl]
Logowanie
Nazwa Użytkownika

Hasło



Nie jesteś jeszcze naszym Użytkownikiem?
Kilknij TUTAJ żeby się zarejestrować.

Zapomniane hasło?
Wyślemy nowe, kliknij TUTAJ.
Aktualności
Jubileusz
XII OKP im. Michała ...
OKP Festiwalu Litera...
VII OK Poezji dla Dz...
OKP "Środek Wyrazu" ...
XVIII Konkurs Litera...
REFLEKSY XVII Ogólno...
XXXIX OKL im. Mieczy...
Wyniki XLIV OKP "O L...
Informacja o blokadz...
Użytkownicy
Gości Online: 37
Brak Użytkowników Online

Zarejestrowanych Użytkowników: 6 439
Nieaktywowani Użytkownicy: 0
Najnowszy Użytkownik: chimi

nie ponosimy żadnej odpowiedzialności za treść wpisów
dokonywanych przez gości i użytkowników serwisu

PRAWA AUTORSKIE ZASTRZEŻONE

copyright © korgo sp. z o.o.
witryna jako całość i poszczególne jej fragmenty podlegają ochronie w myśl prawa autorskiego
wykorzystywanie bez zgody właściciela całości lub fragmentów serwisu jest zabronione
serwis powstał wg pomysłu Piotra Kontka i Leszka Kolczyńskiego

71857035 Unikalnych wizyt

Powered by PHP-Fusion v6.01.7 © 2003-2005