Z cyklu "Nieprawdziwy świat, prawdziwe sny"



Zabawa konwencjami. Teatr w teatrze już się zużył,
teraz chcę zobaczyć teatr w ogniu i ogień w teatrze;
gdy podnosi się kurtyna, zmasowany atak płomieni
ze sceny. Widownia wpada w panikę, szaleństwo

w oczach uciekających ku wyjściom. Lecz i stamtąd
bije zatruty żar, pulsuje spalająca zagłada.
I nie rozstąpi się nagle sufit, nie przyniesie ratunku
w postaci deszczu, piany ze swojskich gaśnic.

To tylko ślepe marzenie, wiem, że nie ma co roić
o wygranej lub spadku, gdy wokół kąsa żywioł
i trzeszczą obalane kolumny. Gorejąca destrukcja każe
zapomnieć o odwiecznym Spektaklu, bo jedynie ogień,

niszczyciel jest prawdziwy. Reszta to tylko jeszcze jedna
zabawa konwencjami, wirtualne igrzyska dla uwiedzionych.
Cieszmy się lśnieniem ognia - on jeden przychodzi tu
nie po to by udawać.