Każdy zna stanu tego skutek
Kiedy to radość mgłą przyćmiona
Aktorem mianowany smutek
Gdy serca sztuka wystawiona.

Nostalgia też ma swoją rolę
I przeszłość ciągle przypomina
Mówi: zapomnieć nie pozwolę!
Wciąż dawna boli skamielina.

Wtedy marzenia umierają
A wraz z nimi płonne nadzieje
Popłoch za sobą zostawiają
I brak wiary w te lepsze dzieje.

Znów miłość nieodwzajemniona
Zadaję rany niewidzialne
Swym okrucieństwem wyróżniona
Duszy cierpienia są realne.

Śmierć zaspokaja swoją chciwość
Gdy sinusoida spada w dół
Zniknęła wiara w sprawiedliwość
A ból znów swym ostrzem będzie kuł.

Uwiera świadomości era
I chodzi tu o przemijanie
Obrazy które widzę teraz
I widzieć już nie będę w stanie

Ciężko w tym wszystkim sens znaleźć
Czy wszystkie uczucia piękne są ?
By przekonać się doskonale
Tezę pod sumienia wyślę sąd.