wiara w siłę nakazu jest tylko złudzeniem,
ciało zawsze przybiera kształt do którego się
przyzwyczaiło i
który ćwiczy latami,
czasami ciało tęskni za dniami w których
wszystko dopiero się kształtowało,
chce walczyć i czuje, że podupada,
że to już nie to samo ciało,
wtedy przypomina mu się prawda,
że to ziemia nosi ciała
dla nich znajduje puste miejsca,
chowa je w sobie i na nowo wypuszcza kolejne

w pewnym momencie swojego życia
uświadomił sobie, że jest pusty jak szklanka
albo jak miś wypchany po brzegi, ale tylko trocinami,
taka świadomość nie pomogła mu w niczym,
taka świadomość jedynie zburzyła jego nostalgię i
wyobrażenie o pięknym życiu,
o pięknych kochankach i o dobrym jedzeniu
o mądrych myślach i książkach,
o nienagannym istnieniu i poruszaniu się po świecie zwanym ziemią