Czujemy bluesa. Patrzysz mi w oczy i wiem co myślisz
o tej wypudrowanej lampucerze ze stolika obok.
Mrugasz do mnie i uśmiecham się, bo wiem wszystko.
Przeczytam cię jak książkę, zacznę od tyłu, znam przyszłość.

Zatapiamy się wzajemnie w sobie.
Czuję tę smołę złych myśli, co spływa po twoim gardle.
Nie musisz mówić, bo jad przesiąka przez skórę,
osadza się gęstą mgłą na drobnych białych włoskach.
Czujemy bluesa.

Mówimy do siebie własnym językiem,
zlepionym z kwarków pół-słów i gluonów lepkiej śliny.
Każda myśl to nowa cząstka, byt dobrze nam znany.
Czujemy bluesa.
Szyfrujemy to wszystko systemem uniesień brwi i rzęs.

Dla innych jesteśmy jak dwie czarne dziury,
orbitujemy wokół siebie w tańcu, który niszczy wszystko.
Czujemy bluesa.
Lubisz czarną kawę, gęstą i ciągnącą się jak anyżkowa żelka.
Wlewasz ją sobie do żołądka wypełniając pustkę po mnie.