rozczarowujący powiew wiosny
zbyt szybko wydalony płód
rozbił się o skutą lodem ziemię
wtedy właśnie gdy czekałem
zniecierpliwiony
z nożem przy lewym nadgarstku
nasłuchiwałem
tupał wiatr po blokach
echo gasło szeptem
jedno cięcie dzieliło was
ode mnie całego
rozpruty mogłem wypłynąć w cieple
być piękniejszy i mądrzejszy
być przydatniejszym wspomnieniem
które zwilży oczy
kiedy dobrze będzie się rozpłakać