Nastroiłem swój pokój tak,
by opowiadał jeszcze raz to,
co we mnie przez lata wsiąkało.
To wpędza mój umysł w pętlę

i najłatwiej by mi było
układać wiersze z wierszy i całych powieści.

Krążę przez długie stulecia wokół słońca,
którego nikt nigdy nie widział,
a potem powoli wstaję i idę do sypialni.

Tam już tylko
kaszel i spojrzenie w górę,
gdzie nigdy już
nie zechce mi się wchodzić.