Płynę ku tobie wartkim nurtem myśli
w zakorkowanej skojarzeniem butelce
ja - mały zwitek pożółkłego papieru
dokładnie zapisanego drobnym hieroglifem

kiedy dopłynę do ciebie o zmroku - uwolnisz
tłukąc szklaną kapsułę bezpieczeństwa
zmieniając mi rozgwieżdżoną noc w kryształową
jeśli za dnia - przeciskając palcem wysuniesz
z rodnego kanału rozkojarzonej wcześniej flaszy

rozprostujesz i przyglądać się będziesz literom
potem odwrócisz karteczkę kładąc ją na stole
by opisać z czasem moje plecy własną historią
w sobie zrozumiałym jakimś sanskryckim języku
i złożywszy w malutki papierowy samolocik
puścisz na wiatr patrząc jak niknę? w błękicie...