Czekam na deszcz ożywczy i wcale nie złoty.
Cieknący światłem rozkroplonej tęczy.
Na błazna czekam, choćby z obliczem idioty,
ale z mądrą radą, co bawiąc uczy, a ucząc nie męczy.

Zbyt wielu nieomylnych zapatrzonych w siebie.
Zbyt wielu wierzących w swoją doskonałość,
psychotechników manipulujących gwiazdami na niebie.
Zbyt wielu naiwnych, ślepo idących za nimi na całość.

Czekam na wiatr, co celuloidowe chmury rozwieje.
Czekam na słońca ożywcze promienie zamiast jupiterów.
Na uśmiech rzeczywisty, taki, co budzi uśpione nadzieje.
Na przebudzenie śpiących pod Giewontem autsajderów.


07072013