Opowiedz się na dnie rany,
do samego końca,
drobino światła, oprawiona
w ludzką skórę. Podręczna sakiewko
na kości i ból.

Przecież tyle słów
możesz pomieścić, coraz mocniej ciążąc
u szyi. Bywasz kamieniem
albo blaszanym dzwoneczkiem.

Nie wolno zbyt daleko odejść
od miejsc urodzenia. Na bezludnym
szlaku, przydrożne kapliczki
przypomną, że niczym się nie różnimy.

Mnie również ktoś
dźwiga z rozkazu. Przeklina, niosąc
przez kolejne mosty nad rwącymi rzekami

wiersz. Wiecznie
niezagojony.