Lęk paraliżuje myśli i serce.
Dłonie trzęsąc się trzymają
Czarne pióro kreślące żałobę.
Nogi zapadają się pod stół.
Nie ma przodu jest tylko tył.
Żeby nic nie widzieć,
Nie słyszeć, nie myśleć,
Nie czuć i nie istnieć.
Czuć tylko czarny tusz
Kreślonych słów.
Słychać skrzyp pióra
I szelest papieru.
Świat został z przodu.