Szukałam długo
tego miejsca we mnie,
gdzie spokój błogi i cisza.
Szukałam po wszystkich pokojach,
po wszystkich serca drgnięciach,
umysłu podszeptach, ideach.
Już myślałam, że nigdzie go nie ma,
gdy nagle wiatr
wyszeptał mi,
że jest
pomiędzy rozumem, a sercem
taki punkcik mały, takie miejsce.
Zaczęłam się śmiać.
No jak
odnaleźć go miałam
kiedy ciągle
toczyły wojnę
bez opamiętania?
I podpowiedział mi wiatr,
że rozejm trzeba brać.
- Kiedy każde w swoją stronę? Nierealne.
Jak? - gorzko się śmiałam
a wiatr
uparty jak ja
wyszeptał, że wszystko się da
gdy Bóg...
Zaśpiewał jeszcze
Zaufaj Mu
i zaufałam
I wiesz?
...
Pomiędzy rozumem a sercem
...
jest takie miejsce.